Op pad naar Doughboy creek. Erwan en ik vertrekken rond een uur of 7 vanaf huis. Het is ongelofelijk dat het maar 40 minuten rijden is. Een first descent zo dicht bij huis. Dat kan ik mij in Frankrijk echt niet voorstellen. We bekijken de stroom er staat een prima waterstand. We hebben besloten eerst een stuk omhoog te lopen via de rivier om prive land te vermijden en vanaf daar direct het bos in te steken. We volgen de rivier stroomopwaart voor een minuut of tien. Hierna duiken we het bos in. We stuiten eigenlijk direct op een stijle wand, we besluiten een stukje verder terug te gaan en vinden er een pad omheen. Dit pad loopt vrij lekker maar na 10 minuten stopt het pad en moeten we dwars door het bos. In Nieuw Zeeland is dat best normaal. Maar ik ben dat toch wat minder gewend. Het bos is echt dichtbegroeid dus we maken maar langszaam voortgang. We willen via de spuromhoog en we hebben ongeveer 800 hoogtemeters voor de boeg. Naar wat zwoegen in het bos komen we op de spur. Hier maken we sneller meters en dus hoogte. We hangen direct markering op voor als andere mensen de canyon ook zouden willen doen. Na 3,5 uur komen we aan op de top. Vanaf hier willen we afdalen de canyon in. Ook dit gaat eerst moeizaam totdat we op een gemarkeed breed pad komen. (we weten nog steeds niet waar dit pad voor gebruikt wordt) we volgen het pad naar beneden en komen aan bij de canyon.
Het plezier kan beginnen. De canyon begint vrij open en al snel komen we de eerste watervallen tegen. De eerste watervallen zijn niet hoog en zijn vrij gemakkijk af te klimmen. De poeltjes zijn helaas niet diep genoeg om te kunnen springen. Al snel volgen de watervallen elkaar sneller op en komen we mooie stukjes tegen.
Dit gaat zo een tijdje door. Erwan springt elke keer van blijdschap als een klein kind als hij weer een waterval aan ziet komen. De watervallen worden steeds hoger. We kunnen er een paar afklimmen omdat de kloof redelijk breed is. Dit bespaart ons een paar haken. We weten nooit wanneer we het echt nodig hebben. We vorderen vrij snel en liggen goed op schema. Voor de abseils gebruiken we boompjes en af en toe boren we een haak.
Na een stuk vlak wordt het weer smaller. Daar vinden we een waterval waar ons hard sneller van gaat kloppen. Vanaf boven kan je net niet zien hoe hoog de waterval is. Dit komt omdat het eerst deel van de waterval redelijk vlak is voordat het naar beneden valt. Bovenin ligt een grote boomstam vast. Vanaf daar maken we een abseil. Door de hoeveelheid water in de waterval weten we al dat we niet van de boomstam recht naar beneden willen. Ik abseil 5 meter en probeer een haak te boren om het hoekje. Ondertussen probeert het water de voet waar ik op sta om ver te beuken. Als de haak erin zit maak ik snel mijn zelfzekering vast. Dat geeft altijd een fijn gevoel. Ik kijk omlaag en kijk vervolgens naar Erwan. We beginnen te lachen! Dit is gaaf!
Erwan komt ook naar mij toe op het anker. We gebruiken de boomstam als backup van onze enkele haak. Samen kijken we naar beneden. We zijn een stukje verder maar nog niet beneden. De waterstroom lijkt enorm sterk. We besluiten daarom een afleider te boren om uit de flow te kunnen blijven. De waterval is indrukwekkend. Maar de natuur eromheen ook. Vanaf de moswanden aan de zijkant komen allemaal kleine watervallen naar beneden.
Ik boor de afleider en vervolg mijn weg naar beneden. De afleider doet zijn werk en ik kom gemakkelijk beneden. WHOEAAHOOEE ik kijk omhoog. Erwan kan ik goed zien op het anker. De waterval is prachtig. Erwan daalt af en ik maak een video. Dit obstacel maakt het de 4 uur hike omhoog meer dan waard.
Als Erwan naar beneden komt geven we elkaar een high five! We hebben nog een paar watervallen te gaan. De meeste kunnen we afklimmen en een voor een paar gebruiken we een boom. Na ongeveer 6 uur canyoningen zijn we weer bij de bus. Wat een heerlijke dag. De First descent of doughboy canyon is voltooid! Erwan maakt een prachtige topo en nog geen twee weken later staat alles op Kiwicanyons. Veel canyoning plezier.
댓글